عوامل خطر سرطان
معمولاً نمی توان به طور دقیق کشف کرد که چرا یک نفر به سرطان مبتلا می شود و دیگری دچار این بیماری نمی شود و به طور کل عامل اصلی سرطان چیست. اما تحقیقات نشان داده است که برخی از عوامل خطر ممکن است احتمال ابتلا به سرطان در فرد را افزایش دهند که به آن عوامل خطر سرطان یا ریسک فاکتورهای سرطان گفته می شود. (همچنین عواملی وجود دارد که با خطر کمتری برای ابتلا به سرطان در ارتباط است. به این عوامل سرطان گاهی اوقات عوامل خطر محافظتی یا تنها عوامل محافظتی گفته می شود.)
گروه پزشکان بهایند، اولین مرکز هوشمند فوق تخصصی پیشگیری، تشخیص و درمان سرطان (اولین مرکز تخصصی درمان هدفمند و ایمنی درمانی)
ارتباط مستقیم با مرکز:
عوامل خطر سرطان شامل قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی یا سایر مواد و همچنین برخی رفتارها است. آنها همچنین شامل مواردی هستند که افراد نمی توانند کنترلی بر آنها داشته باشند ، مانند سن و سابقه خانوادگی. سابقه خانوادگی سرطان های خاص می تواند نشانه ای از سندرم سرطان ارثی احتمالی باشد. (برای اطلاعات بیشتر در مورد جهش های ژنتیکی ارثی که می توانند باعث سرطان شوند ، به بخش سندرم های ارثی سرطان مراجعه کنید).
بیشترین عوامل خطر (و محافظتی) سرطان در ابتدا در مطالعات اپیدمیولوژی شناسایی می شوند. در این مطالعات ، دانشمندان گروه های زیادی از افراد را بررسی می کنند و کسانی که به سرطان مبتلا می شوند را با کسانی که به این بیماری مبتلا نمی شوند مقایسه می کنند. این مطالعات ممکن است نشان دهد که افرادی که به سرطان مبتلا می شوند ، نسبت به افرادی که به سرطان مبتلا نمی شوند ، احتمال دارد کم و بیش به طرق خاصی رفتار کنند یا در معرض مواد خاصی قرار داشته باشند.
چنین مطالعاتی به تنهایی نمی تواند اثبات کند که یک رفتار یا ماده ای عامل ایجاد سرطان می شود. به عنوان مثال ، این یافته می تواند یک نتیجه تصادفی باشد ، یا عامل خطر واقعی می تواند چیزی غیر از این عامل خطر مشکوک باشد. اما یافته هایی از این دست گاهی اوقات در رسانه ها مورد توجه قرار می گیرد و این می تواند منجر به برانگیختن ایده های غلط در مورد نحوه شروع و شیوع سرطان شود.
هنگامی که بسیاری از مطالعات به ارتباط مشابهی بین یک ریسک فاکتور بالقوه و افزایش خطر ابتلا به سرطان اشاره دارد ، و هنگامی که یک مکانیسم احتمالی وجود دارد که می تواند توضیح دهد که چگونه این عامل خطر در واقع می تواند عامل سرطان شود ، دانشمندان می توانند در مورد رابطه بین این دو به نتیجه مطمئن تری دست یابند.
در ادامه این مطلب ، فهرستی تهیه کرده ایم که شامل بیشترین عوامل شناخته شده یا مشکوک به خطر ابتلا به سرطان است. اگرچه می توان از برخی از این ریسک فاکتورها جلوگیری کرد ، اما برخی دیگر – مانند فرایند افزایش سن – را نمی توان کنترل کرد. محدود کردن قرار گیری در معرض عوامل خطر قابل پیشگیری ممکن است خطر ابتلا به سرطان های خاص را در شما کاهش دهد.
سن و ریسک سرطان
بالا رفتن سن مهمترین ریسک فاکتور در بسیاری از انواع سرطان به شمار می رود. با توجه به جدیدترین داده های آماری NCI’s Surveillance, Epidemiology, and End Results program، میانگین سن تشخیص سرطان 66 سال است. این بدان معناست که نیمی از موارد سرطان در افراد زیر این سن و نیمی در افراد بالای این سن رخ می دهد. یک چهارم موارد جدید سرطان در افراد 65 تا 74 سال تشخیص داده می شود.
الگوی مشابهی برای بسیاری از انواع سرطان های شایع دیده می شود. به عنوان مثال ، سن متوسط در تشخیص سرطان پستان 61 سال ، برای سرطان روده بزرگ 68 سال ، برای سرطان ریه 70 سال و برای سرطان پروستات 66 سال است.
اما این بیماری می تواند در هر سنی رخ دهد. به عنوان مثال ، سرطان استخوان بیشتر در بین افراد زیر 20 سال تشخیص داده می شود ، بیش از یک چهارم موارد در این گروه سنی اتفاق می افتد. و 10 درصد سرطان های خون در کودکان و نوجوانان زیر 20 سال تشخیص داده می شود ، در حالی که تنها 1 درصد این سرطان به طور کلی در آن گروه سنی تشخیص داده می شود. برخی از انواع سرطان ها ، مانند نوروبلاستوما ، در کودکان و نوجوانان بیشتر از بزرگسالان رخ می دهد.
الکل عوامل خطر سرطان
نوشیدن الکل می تواند خطر ابتلا به سرطان دهان ، گلو ، مری ، حنجره (جعبه صدا) ، کبد و پستان را افزایش دهد. هرچه بیشتر الکل بنوشید ، این خطر در شما بیشتر می شود. ریسک سرطان برای کسانی که الکل مصرف می کنند و همچنین از دخانیات نیز استفاده می کنند بسیار بیشتر است.
پزشکان به افرادی که الکل می نوشند توصیه می کنند که این کار را در حد اعتدال انجام دهند. دستورالعمل های رژیم غذایی ، نوشیدن الکل را برای زنان به طور متوسط تا یک نوشیدنی در روز و برای مردان حداکثر دو نوشیدنی در روز تعریف کرده است.
گفته شده است که برخی از مواد موجود در شراب قرمز ، مانند رسوراترول ، خاصیت ضد سرطانی دارند. با این حال ، هیچ مدرکی مبنی بر این وجود ندارد که نوشیدن شراب قرمز خطر ابتلا به سرطان را کاهش دهد.
مواد سرطان زا موجود در محیط
سرطان در اثر تغییر در برخی ژن ها ایجاد می شود که نحوه عملکرد سلول های ما را تغییر می دهد. برخی از این تغییرات ژنتیکی به طور طبیعی هنگام تکثیر DNA در طی فرآیند تقسیم سلول رخ می دهد. اما موارد دیگر نتیجه قرار گرفتن در معرض محیط است که به DNA آسیب می رساند. این تماس ها ممکن است شامل موادی مانند مواد شیمیایی موجود در دود دخانیات یا تشعشعاتی مانند اشعه ماورا بنفش خورشید باشد.
افراد می توانند از قرار گرفتن در معرض عوامل سرطان زا مانند دود دخانیات و اشعه خورشید جلوگیری کنند. اما اجتناب از سایر موارد دشوارتر است ، خصوصاً اگر در هوایی که تنفس می کنیم ، آبی که می نوشیم ، غذایی که می خوریم یا موادی که برای انجام کارمان استفاده می کنیم باشد. دانشمندان در حال مطالعه این هستند كه كدام قرار گیری ها مي تواند باعث سرطان شود و يا در بروز آن نقش داشته باشد. درک اینکه کدام یک از قرار گیری ها مضر است و کجا وجود دارند ، ممکن است به افراد کمک کند تا از آنها اجتناب کنند.
بر اساس چهاردهمین گزارش برنامه ملی سم شناسی در مورد مواد سرطان زا ، مواد ذکر شده در زیر از جمله مواد سرطان زا به شمار می روند و ممکن است بر سلامت انسان تأثیر بگذارند. صرفاً به این دلیل که ماده ای به عنوان سرطان زا تعیین شده است ، به این معنی نیست که این ماده لزوماً عامل بیماری سرطان است. عوامل زیادی بر این که آیا فردی که در معرض یک ماده سرطان زا قرار دارد ، به سرطان مبتلا می شوند یا خیر تأثیر می گذارد ، از جمله میزان و مدت زمان قرار گرفتن در معرض آن و زمینه ژنتیکی فرد.
- آفلاتوکسین ها
- اسیدهای آریستولوچیک
- آرسنیک
- آزبست
- بنزن
- بنزیدین
- بریلیوم
- 1،3-بوتادین
- کادمیوم
- قیر ذغال و قیر زغال سنگی
- دود های کوره کک
- سیلیس بلورین (اندازه قابل تنفس)
- اریونیت
- اتیلن اکسید
- فرمالدئید
- ترکیبات کروم شش ظرفیتی
- دود های ناشی از احتراق خانگی زغال سنگ در محیط داخلی
- روغن های معدنی
- ترکیبات نیکل
- رادون
- دود دست دوم دخانیات (دود دخانیات محیطی)
- دوده
- مه غلیظ اسید معدنی قوی حاوی اسید سولفوریک
- توریم
- تری کلرواتیلن
- وینیل کلراید
- خاک اره
التهاب مزمن عوامل خطر سرطان
التهاب یک واکنش فیزیولوژیکی طبیعی است که باعث بهبود بافت آسیب دیده می شود. یک فرآیند التهابی زمانی شروع می شود که مواد شیمیایی توسط بافت آسیب دیده ترشح شوند. در پاسخ ، گلبول های سفید خون برای کمک به ترمیم آسیب ، موادی تولید می کنند که باعث تقسیم و رشد سلول ها می شوند تا بافت را دوباره بسازند. پس از بهبودی زخم ، روند التهابی به پایان می رسد.
در التهاب مزمن ، روند التهابی حتی در صورت عدم وجود آسیب ممکن است آغاز شود و در مواقع لازم به پایان نمی رسد. اینکه چرا التهاب ادامه دارد همیشه مشخص نیست. التهاب مزمن ممکن است به دلیل عفونت هایی که از بین نمی روند ، واکنش های ایمنی غیر طبیعی به بافت های طبیعی یا شرایطی مانند چاقی ایجاد شود. با گذشت زمان ، التهاب مزمن می تواند باعث آسیب DNA شود و منجر به سرطان شود. به عنوان مثال ، افراد مبتلا به بیماری های التهابی مزمن روده ، مانند کولیت اولسراتیو و بیماری کرون ، در معرض خطر ابتلا به سرطان روده بزرگ هستند.
بسیاری از مطالعات بررسی کرده اند که آیا داروهای ضد التهاب مانند آسپرین یا داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی ، خطر ابتلا به سرطان را کاهش می دهند یا خیر. با این حال ، هنوز پاسخ روشنی در دسترس نیست.
رژیم غذایی عوامل خطر سرطان
بسیاری از مطالعات ، ارتباط مولفه های خاص رژیم غذایی یا مواد مغذی با افزایش یا کاهش خطر ابتلا به سرطان را بررسی کرده اند. مطالعات انجام شده بر روی سلول های سرطانی در آزمایشگاه و مدل های حیوانی ، گاهی شواهدی مبنی بر سرطان زا بودن ترکیبات ایزوله شده (یا فعالیت ضد سرطانی) ارائه داده است.
اما به غیر از موارد استثنایی ، مطالعات در مورد جمعیت انسانی هنوز به طور قطعی نشان نداده است که مولفه های رژیم غذایی باعث سرطان می شود یا از آن محافظت می کند. گاهی اوقات نتایج مطالعات اپیدمیولوژیک که رژیم های غذایی افراد مبتلا و بدون سرطان را مقایسه می کند ، نشان می دهد که افراد مبتلا و بدون سرطان در مصرف یک ماده غذایی خاص متفاوت هستند.
با این حال ، این نتایج تنها نشان می دهد که مولفه های غذایی با نوسان در خطر ابتلا به سرطان همراه است ، نه اینکه مولفه غذایی خاصی مسئول ، یا باعث تغییر این خطر شود. به عنوان مثال ، شرکت کنندگان مبتلا و بدون سرطان در این مطالعه می توانستند به غیر از رژیم غذایی به شیوه های دیگر متفاوت باشند ، و ممکن است تفاوت های دیگر ، تفاوت در سرطان را نشان دهد.
هنگامی که شواهدی از یک مطالعه اپیدمیولوژیک مبنی بر اینکه یک ماده غذایی با کاهش خطر ابتلا به سرطان در ارتباط است ، به دست می آید ممکن است یک آزمایش تصادفی برای آزمایش این احتمال صورت گیرد. تخصیص تصادفی به گروه های غذایی تضمین می کند که هر گونه اختلاف بین افرادی که مقدار زیاد و کم مواد مغذی را مصرف می کنند به دلیل خود ماده مغذی باشد تا تفاوت های غیر قابل کشف دیگر. (به دلایل اخلاقی ، هنگامی که شواهدی وجود دارد که نشان می دهد یک ماده غذایی ممکن است با افزایش خطر ابتلا به سرطان در ارتباط باشد ، مطالعات تصادفی معمولا انجام نمی شود.)
دانشمندان ، بسیاری از مواد افزودنی ، مواد مغذی و سایر مؤلفه های رژیم غذایی را از جیث وجود ارتباط احتمالی با خطر سرطان بررسی کرده اند. آنها شامل موارد زیر هستند:
- آکریل آمید. آکریل آمید یک ماده شیمیایی است که در دود تنباکو و برخی مواد غذایی وجود دارد. چنانچه برخی از سبزیجات مانند سیب زمینی در دمای بالا گرم شود ، این ماده تولید شود. مطالعات در مدل های حیوانی نشان داده است که قرار گرفتن در معرض آکریل آمید خطر ابتلا به چندین نوع سرطان را افزایش می دهد. با این حال ، هیچ مدرک ثابتی مبنی بر این وجود ندارد که قرار گرفتن در معرض آکریل آمید در رژیم غذایی با خطر ابتلا به هر نوع سرطان در انسان ارتباط داشته باشد.
- الکل. اگر چه شراب قرمز در کاهش خطر ابتلا به سرطان مشکوک است ، اما هیچ مدرک علمی برای چنین ارتباطی وجود ندارد. همچنین ، الکل علت شناخته شده سرطان به شمار می رود. مصرف زیاد یا منظم الکل خطر ابتلا به سرطان های حفره دهان (به استثنای لب ها) ، حلق ، حنجره (جعبه صدا) ، مری ، کبد ، پستان ، روده بزرگ و راست روده را افزایش می دهد. خطر ابتلا به سرطان با میزان الکلی که فرد می نوشد ، افزایش می یابد.
- آنتی اکسیدان ها. آنتی اکسیدان ها مواد شیمیایی هستند که فعالیت سایر مواد شیمیایی را که به عنوان رادیکال های آزاد شناخته می شوند و ممکن است به سلول ها آسیب برساند ، مسدود می کنند. تحقیقات آزمایشگاهی و حیوانی نشان داده است که آنتی اکسیدان های برون زا می توانند به جلوگیری از آسیب رادیکال های آزاد مرتبط با سرطان کمک کنند ، اما تحقیقات انجام شده بر روی انسان ها به طور قانع کننده ای ثابت نکرده است که مصرف مکمل های آنتی اکسیدانی می تواند به کاهش خطر ابتلا یا مرگ ناشی از سرطان کمک کند. برخی مطالعات حتی افزایش خطر ابتلا به برخی سرطان ها را نشان داده اند.
- شیرین کننده های مصنوعی. مطالعاتی در مورد ایمنی چندین شیرین کننده مصنوعی از جمله ساخارین ، آسپارتام ، استول سولفام پتاسیم ، سوکرالوز ، نئوتام و سیکلمات انجام شده است. هیچ مدرک روشنی وجود ندارد که شیرین کننده های مصنوعی موجود با ریسک سرطان در انسان ارتباط داشته باشد.
- کلسیم. کلسیم یک ماده معدنی ضروری در رژیم غذایی است که می توان از راه مصرف مواد غذایی و مکمل ها به دست آید. نتایج تحقیقات به طور کلی از رابطه بین مصرف بیشتر کلسیم و کاهش خطر سرطان روده بزرگ پشتیبانی می کند ، اما نتایج مطالعات همیشه ثابت نبوده است. اینکه آیا رابطه ای بین میزان مصرف بیشتر کلسیم و کاهش خطر سایر سرطان ها مانند سرطان پستان و تخمدان وجود دارد ، هنوز مشخص نیست. برخی تحقیقات نشان می دهد که حتی مصرف زیاد کلسیم ممکن است خطر ابتلا به سرطان پروستات را افزایش دهد.
- گوشت سوخته شده. برخی از مواد شیمیایی که HCA و PAH نامیده می شوند ، هنگام پختن گوشت ، از جمله گوشت گاو ، گوشت خوک ، ماهی و مرغ ، با استفاده از روش های دمای بالا (مانند کبابی کردن) ایجاد می شوند. قرار گرفتن در معرض سطح بالای HCA و PAH می تواند باعث بروز سرطان در حیوانات شود. با این حال ، اینکه آیا چنین قرار گیری انسان را در معرض سرطان قرار می دهد یا خیر ، هنوز مشخص نیست.
- سبزیجات چلیپایی. سبزیجات صلیبی یا چلیپایی حاوی مواد شیمیایی معروف به گلوکوزینولات ها هستند که به چندین ترکیب تقسیم می شوند که در حال بررسی اثرات ضد سرطانی هستند. برخی از این ترکیبات اثرات ضد سرطانی را در سلول ها و حیوانات نشان داده اند ، اما نتایج مطالعات بر روی انسان ها چندان روشن نبوده است.
- فلوراید. فلوراید موجود در آب به جلوگیری از پوسیدگی دندان کمک می کند و حتی می تواند پوسیدگی دندان را معکوس کند. بسیاری از مطالعات ، هم در انسان و هم در حیوانات ، هیچ ارتباطی بین آب حاوی فلوراید و خطر بروز سرطان را نشان نداده است.
- چای. چای حاوی ترکیبات پلی فنول ، به ویژه کاتچین است که از دسته آنتی اکسیدان ها به شمار می رود. نتایج مطالعات اپیدمیولوژیک ، بررسی ارتباط بین مصرف چای و خطر سرطان را بی نتیجه نشان داده است. چند آزمایش بالینی در مورد مصرف چای و پیشگیری از سرطان انجام شده است و نتایج آنها نیز چیزی نشان نداده است.
- ویتامین D. ویتامین D به بدن کمک می کند تا از کلسیم و فسفر برای ساختن استخوان ها و دندان های محکم استفاده کند. این ماده در درجه اول از طریق قرار گرفتن پوست در معرض نور خورشید به دست می آید ، اما همچنین می تواند از طریق مصرف برخی مواد غذایی و مکمل های غذایی نیز به دست آید. مطالعات اپیدمیولوژیک بر روی انسان ها حاکی از آن است که مصرف بیشتر ویتامین D یا مقادیر بالاتر ویتامین D در خون ممکن است با کاهش خطر ابتلا به سرطان روده بزرگ مرتبط باشد ، اما نتایج مطالعات تصادفی بی نتیجه بوده است.
