به تازگی ، عبارت ” اولیگومتاستاز – oligometastases ” در استراتژی درمان متاستاز مورد توجه قرار گرفته است. درمان موضعی تهاجمی برای الیگومتاستاز ها ، از جمله برداشتن ریه ، رادیوتراپی استریوتاکتیک بدن (SBRT) ، فرسایش فرکانس رادیویی و کرایوابلیشن موضوع تحقیق بوده است. در میان مطالعات در مورد درمان موضعی ، کسانی که در رادیوتراپی استریوتاکتیک بدن اغلب کنترل موضعی را به عنوان نتیجه اولیه ارزیابی می کنند ، و کسانی که در متاستازکتومی ریوی هستند بیشتر بقای کلی را به عنوان نتیجه اولیه ارزیابی می کنند.
گروه پزشکان بهایند، اولین مرکز هوشمند فوق تخصصی پیشگیری، تشخیص و درمان سرطان (اولین مرکز تخصصی درمان هدفمند و ایمنی درمانی)
ارتباط مستقیم با مرکز:
اولیگومتاستاز یک تعریف برای بیماری است که توسط یک تومور متاستاتیک سیستمیک محدود تعریف می شود که در آن درمان ترکیبی موضعی می تواند درمان اصلی باشد. طبق این تعریف ، هدف از درمان موضعی اولیگومتاستاز درمان است و نتیجه اولیه مورد تجزیه و تحلیل باید بقای عاری از بیماری باشد. از آنجا که درمان کمکی سیستمیک علاوه بر درمان موضعی با فرسایش کامل ، بر میکرومتاستازها تاثیر دارد ، در تحقیقات بالینی بر روی اولیگومتاستاز ها ، تنها روش درمانی مورد ارزیابی باید فرسایش موضعی باشد.
چندین نشانه گسسته برای درمان موضعی ضایعات متاستاتیک وجود دارد. اهداف این علائم عبارتند از: (الف) هدف بهبود اولیگومتاستاز ها ، (ب) قصد طولانی شدن بقا به عنوان بخشی از درمان چند رشته ای و (ج) کنترل محلی برای مراقبت های تسکینی. به منظور ارزیابی صحیح اهمیت درمان موضعی ، نتایج باید به شاخص درمان بستگی داشته باشد. نتایج مربوطه برای در نظر گرفتن (الف) بقای بدون بیماری ، ب) بقای کلی و (ج) کنترل موضعی است. تجزیه و تحلیل عاملی هر نتیجه مربوط به هر اندیکاسیون برای درمان موضعی ، اطلاعاتی را در مورد هر تظاهرات بالینی برای کمک به تصمیم گیری در مورد درمان فراهم می کند.
معرفی اولیگومتاستاز
به طور کلی ، بدخیمی های متاستاتیک با پیش آگهی ضعیفی همراه است و شیمی درمانی سیستمیک و درمان هدفمند مولکولی درمان های استاندارد به شمار می روند. به استثنای انواع هیستولوژیک که به شیمی درمانی بسیار حساس هستند ، بیشتر تومورهای جامد در حالت متاستاتیک به ندرت قابل درمان هستند و آن بیماران در نهایت به دلیل بیماری خود می میرند. درمان موضعی تهاجمی برای الیگومتاستاز ها ، از جمله برداشتن ریه ، رادیوتراپی استریوتاکتیک بدن (SBRT) ، فرسایش رادیویی با فرکانس رادیویی و کرایوابلیشن – به تنهایی یا همراه با شیمی درمانی سیستمیک – موضوع تحقیق بوده است.
در حال حاضر ، رادیوتراپی استریوتاکتیک بدن در بیمارانی که کاندیدای غیر جراحی محسوب می شوند ، در دسترس است. با این حال ، مدیریت رادیوتراپی استریوتاکتیک بدن به سرعت تبدیل به یک روش درمانی گسترده شده است. رادیوتراپی استریوتاکتیک بدن منجر به حداقل عوارض می شود و میزان کنترل موضعی بالایی را برای استیج 1 غیرفعال پزشکی سلول غیر کوچک ریه فراهم می کند. چندین مطالعه رادیوتراپی استریوتاکتیک بدن را برای متاستازهای ریوی ، به عنوان مثال از سرطان روده بزرگ ارزیابی کرده اند.
در تصمیم گیری برای درمان موضعی ، اولیگومتاستاز ها بیشتر از متاستازکتومی ریوی به عنوان نشانه ای برای رادیوتراپی استریوتاکتیک بدن در نظر گرفته می شوند. تحقیقات اخیر در مورد رادیوتراپی استریوتاکتیک بدن معمولاً به اولیگومتاستاز ها در بحث علائم درمانی اشاره دارد.
با وجود علاقه روزافزون به الیگومتاستاز ها ، بحث در خصوص اصطلاح ” اولیگومتاستاز ” می تواند بسیار گیج کننده باشد زیرا این امر به تحقیقات خاص وابسته است. بسیاری از محققان ، اولیگومتاستاز را متاستازهایی تعریف کرده اند که هم از نظر تعداد (بطور معمول کمتر از 5) و هم از نظر مکان محدود است. مسئله گیج کننده دیگر ، ارزیابی نتیجه است. محققان نتیجه اولیگومتاستاز ها را با بقا یا کنترل محلی ارزیابی کرده اند. در گزارش های قبلی مربوط به درمان موضعی سرطان روده بزرگ ، صرف نظر از اینکه شاخص درمان اولیگومتاستاز بوده است ، گزارشات مربوط به رادیوتراپی استریوتاکتیک بدن اغلب کنترل محلی را به عنوان نتیجه اولیه ارزیابی می کنند و گزارشات مربوط به متاستازکتومی ریوی اغلب بقای کلی را به عنوان نتیجه اولیه ارزیابی می کنند. با توجه به تعاریف گیج کننده ، علائم درمانی و ارزیابی نتایج برای اولیگومتاستاز ها ، موجب بحث و نتیجه گیری نادرست هنگام تلاش برای پیوند دادن شواهد منتشر شده با عمل بالینی نتیجه می شود.
درمان اولیگومتاستاز ها
ثابت شده است که برای انواع بدخیمی ها ، شیمی درمانی سیستمیک و درمان هدفمند مولکولی برای یک بیماری متاستاتیک موثر است و به عنوان یک استراتژی درمانی استاندارد در نظر گرفته می شود. در شرایط بالینی ، هنگامی که درمان موضعی با برداشتن کامل یا فرسایش کامل حاصل شود ، افزودن شیمی درمانی سیستمیک ، نتیجه مطلوبی در پی خواهد داشت. درمان سیستمیک اثری اثبات شده در بیماری متاستاتیک سیستمیک دارد ، به احتمال زیاد حتی در ضایعاتی که به عنوان یافته های فیزیولوژیکی بالینی ظاهر نشده اند.
همانطور که در بالا ذکر شد ، اولیگومتاستاز ها تومورهای متاستاتیک محدودی هستند که ممکن است با درمان موضعی بهبود یابند. از دیدگاه پاتوفیزیولوژیک ، حالت الیگومتاستاتیک وجود میکرومتاستازها را انکار می کند ، که برای تشخیص بسیار کوچک هستند. درمان کمکی سیستمیک علاوه بر درمان موضعی با فرسایش کامل ، تاثیری در میکرومتاستازها دارد و اهمیت درمان موضعی را پنهان می کند. به منظور ارزیابی صحت تصمیم گیری بالینی در تشخیص الیگومتاستاتیک ، درمان موضعی به تنهایی برای اولیگومتاستاز ها ، همراه با درمان سیستمیک ، اهمیت درمان موضعی را در نتیجه درمان نشان نمی دهد. با توجه به این نکته ، روش درمانی برای تحقیقات بالینی در مورد اولیگومتاستاز ها فقط باید فرسایش موضعی باشد ، یا تغییرات در درمان سیستمیک باید تا جایی که ممکن است به حداقل برسد یا کنترل شود.
ارزیابی اولیگومتاستاز ها
در مورد وجود یک حالت الیگومتاستاتیک اختلاف نظرهایی وجود دارد. اگرچه بررسی دقیق وجود اولیگومتاستاتیک با استفاده از روش علمی بسیار دشوار است ، اما به نظر می رسد تردیدی نیست که چند متاستاز در مرحله تکامل تومور بدخیم هستند. بنابراین ، آنچه باید مورد بحث قرار گیرد این نیست که آیا اولیگومتاستاز وجود دارد ، بلکه این اهمیت دارد که چه نوع تظاهرات بالینی نشان دهنده حالت اولیگومتاستاتیک است.
در مقایسه با معیارهای تامفورد ، که نشانه های برداشتن جراحی را فقط با ظاهر بالینی قضاوت می کنند ، الیگومتاستاز مفهومی است که با پیش آگهی درمان تعریف می شود. با تعریف دقیق آن ، تشخیص بالینی تومورهای متاستاتیک به عنوان الیگومتاستاز فقط در زمانی که بیماران تصمیم به بهبودی یا عدم بهبودی می گیرند به درستی قابل تشخیص است. با توجه به این دیدگاه ، هدف از درمان موضعی برای اولیگومتاستازها ، بهبود بیماران است ، نه کاهش حجم تومور ، یا طولانی شدن بقا یا تخفیف علائم بیماران. بنابراین ، در تحقیقات بالینی ، که درمان اولیگومتاستازها را ارزیابی می کنند ، نتیجه اصلی باید مورد تجزیه و تحلیل قرار گیرد ، بقای عاری از بیماری باشد که با هیچ عود تعریف نمی شود ، بجای بقای کلی ، که بدون در نظر گرفتن عود تعریف می شود.
خلاصه
اولیگومتاستاز یک مفهوم بیماری است که توسط یک حالت تومور متاستاتیک سیستمیک محدود تعریف می شود که در آن درمان فرسایشی موضعی می تواند درمان اصلی باشد. طبق این تعریف ، هدف از درمان موضعی اولیگومتاستاز درمان است و نتیجه اصلی که تجزیه و تحلیل می شود باید بقای عاری از بیماری باشد. درمان کمکی سیستمیک علاوه بر درمان موضعی با فرسایش کامل ، تاثیری در میکرومتاستازها دارد. در تحقیقات بالینی در مورد الیگومتاستازها ، تنها روش درمانی مورد ارزیابی باید فرسایش موضعی باشد. به منظور ارزیابی درسا درمان موضعی ، نتایج مورد نظر باید به نشانه درمان بستگی داشته باشد: هدف برای درمان اولیگومتاستازها ، قصد طولانی شدن بقا به عنوان بخشی از درمان چند رشته ای و کنترل موضعی برای مراقبت های تسکینی باشد.
جهت کسب اطلاعات بیشتر درباره اولیگومتاستاز لطفاً به این صفحه مراجعه کنید.
بهترین متخصص رادیوتراپی انکولوژی در تهران | بهترین رادیوتراپیست تهران
چنانچه در جستجوی بهترین متخصص رادیوتراپی تهران هستید و بارها متخصصین رادیوتراپی تهران و لیست مراکز رادیوتراپی در تهران را بررسی کرده اید ، اما همچنان به نتیجه مساعدی نرسیده اید ، به شما مرکز درمان سرطان به آیند را معرفی می کنیم.
این مرکز پرتودرمانی مجهز به بهترین دستگاه پرتو درمانی تهران است. همچنین این مرکز معتبرترین و با تجربه ترین متخصص رادیوتراپی انکولوژی نیز برخوردار است.
دکتر احسان کرباسی دارای بورد تخصصی رادیوتراپی انکولوژی_پرتودرمانی از دانشگاه علوم پزشکی تهران راه را برای درمان شما کوتاه می کند.
شاد و تندرست باشید.
گروه پژوهش و تحقیقات بهایند
منبع: sciencedirect
